توهمات ...

و منُ زمستون

تنها ... 

گوشه خیابون تو دل دیوار؛

با سردی همیشگی ...

و گاهی

عبور ی ماشین از روی آسفالت سیاه بخت کف خیابون

سایه ای اونطرف خیابون ...

غریب ؛

با زمستونش ... تنها بودن 

قدم هاش برام ی ملودی خاصی داشت 

دستاش توی جیبش بود ... جیب ژاکت خاکستریش؛

سرش پنهان شده بود تو کلاه ژاکتش 

اونم سردش بود ...

تنها ...

با زمستونش ...

با ی صدا ...

همه چی تبدیل شد به توهم! ...

و چشمهای من 

که مسیر نگاهش 

چیزی جز مستقیم نبود ...